Η Γκολιάρντα Σαπιέντσα (1924–1996) γεννήθηκε στην Κατάνια σε μια επαναστατική σοσιαλιστική οικογένεια, απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Ο πατέρας της Τζουζέππε, δικηγόρος συνδικαλιστής, υπήρξε ο εμψυχωτής του σικελικού σοσιαλισμού μέχρι την επιβολή του φασισμού. H μητέρα της, Μαρία Τζούντιτσε, ιστορική μορφή της ιταλικής αριστεράς, διευθύντρια του «Il grido del popolo» («Η κραυγή του λαού»), του οποίου συντάκτης ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι, ήταν η πρώτη γυναίκα που διοίκησε ποτέ τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών του Τορίνο και μαζί με τον Τερατσίνι, ιδρυτική μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος, φυλακίστηκε για την εξέγερση του 1917 ενάντια στον πόλεμο. Η Σαπιέντσα είχε εντελώς ξεχωριστή παιδεία, πάντα μέσα στο σπίτι, ως αντίδραση στα καθεστωτικά σχολεία. Στα δεκαέξι της κέρδισε την υποτροφία που προοριζόταν για μαθητές-ηθοποιούς, κάτι που της επέτρεψε να γνωρίσει σε βάθος τη Ρώμη, να την αγαπήσει και να μείνει για πάντα εκεί. Για μερικά χρόνια υπήρξε δημοφιλέστατη ερμηνεύτρια πιραντελικών ρόλων και έγινε διάσημη για τον ρόλο της Ερσίλια Ντρέι στο Να ντύσουμε τους γυμνούς. Δημοσίευσε τέσσερα μυθιστορήματα που αποτελούν κομμάτι ενός αυτοβιογραφικού κύκλου: Lettera aperta (Ανοιχτή επιστολή, Μιλάνο, Garzanti, 1967), Il filo di mezzogiorno (Το νήμα του μεσημεριού, Μιλάνο, Garzanti, 1969), L’ Universita di Rebibbia (Το Πανεπιστήμιο της Ρεμπίμπια, Μιλάνο, Rizzoli, 1983), Le certezze del dubbio (Οι βεβαιότητες της αμφιβολίας, Κατάνια, Pellicanolibri, 1987). Άφησε πολλά ανέκδοτα έργα, ανάμεσά τους την Τέχνη της χαράς, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1998 (Εκδόσεις Πατάκη, 2020) και το Ραντεβού στο Ποζιτάνο, που γράφτηκε το 1984 και πρωτοκυκλοφόρησε στα ιταλικά το 2015 (Εκδόσεις Πατάκη, 2024).