Η ευαισθησία στην εξουσία. Δυο σκέψεις για τα «Αμφίβια»
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαϊρακτάρης
Χμμ… τι να πρωτοπώ;
Πραγματικά το πιο σύγχρονο βιβλίο που έχω διαβάσει!
Η επαφή μου με μαθητές και μαθήτριες τα τελευταία χρόνια με φέρνει διαρκώς αντιμέτωπο με αυτό που λέμε χάσμα γενεών. Το συζητάνε όλοι και όλες παντού, κυρίως βέβαια οι μεγαλύτεροι. Τα κλισέ τύπου «εμείς δεν ήμασταν έτσι όταν ήμασταν παιδιά», «εμείς μεγαλώσαμε στον δρόμο με παιχνίδια», «τα σημερινά παιδιά είναι κολλημένα σε ένα κινητό όλη μέρα» κτλ. δίνουν και παίρνουν.
Χωρίς να θέλω να αναιρέσω ένα κομμάτι πραγματικότητας που κρύβουν αυτές οι εκφράσεις, καθώς όντως οι αλλαγές στην κοινωνία (και κυρίως στην τεχνολογία) έχουν φέρει ένα σωρό αλλαγές στη ζωή των παιδιών και των νέων, θα υποστηρίξω ότι δεν είναι τόσο μονοδιάστατα τα πράγματα. Και θα χρησιμοποιήσω το νέο βιβλίο του Γιώργου Παναγιωτάκη για να σας το αποδείξω.
Αρχικά, μια εισαγωγή. Η γενιά που γεμίζει σήμερα με ζωή τις σχολικές αίθουσες και τις πλατείες των γειτονιών (και των εμπορικών κέντρων φυσικά) είναι μια γενιά βαθιά χωμένη ή αν θέλετε βυθισμένη στον κόσμο του ίντερνετ. Αν για εμάς (τους ενήλικες ας πούμε) το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού μας και απαραίτητος σύντροφος των πιο όμορφων και άσχημων στιγμών της ζωής, νομίζω πώς τα σημερινά παιδιά απλά γεννήθηκαν με αυτό. Γεννήθηκαν με έναν λογαριασμό Instagram και Tiktok (αν έχω καταλάβει καλά, το Facebook δεν τραβάει πλέον).
Είναι η γενιά του Μάξιμου και της Αλεξάνδρας, που ανάμεσα στον καταιγισμό των πληροφοριών, σε podcast και vlog, post και διαφημίσεις προϊόντων από influencers προσπαθούν να ανακαλύψουν ποιοι είναι και κυρίως ποιος είναι ο κόσμος που τους περιβάλλει. Ακούγεται δύσκολο, αλλά πάντα έτσι ήταν! Εφηβεία γαρ.
Υπάρχει όμως κάτι που είδα μέσα στο βιβλίο το οποίο δεν το είχα σκεφτεί. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με το #metoo, το κίνημα για την ενδυνάμωση των θηλυκοτήτων που έχουν υποστεί πατριαρχική βία, το οποίο έδωσε τον χώρο για να ξεσπάσει μια καταιγίδα καταγγελιών ενάντια σε ανάλογα περιστατικά. Ο Μάξιμος και η Αλεξάνδρα του βιβλίου έχουν μπολιαστεί με περίσσια ευαισθησία. Η Αλεξάνδρα κυρίως λόγω των δικών της βιωμάτων και ο Μάξιμος (νομίζω) γιατί δεν υψώνει τείχη απέναντι σε μια υπόθεση που για πολλά αγόρια στην καλύτερη «δεν τους αφορά» ή στη χειρότερη την υποτιμούν επιδεικτικά.
Οι δυο τους πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία. Ο ένας σε ιδιωτικό και η άλλη σε δημόσιο. Θα βρεθούν τυχαία στις τουαλέτες στο περιθώριο μιας σχολικής εκδρομής. Επεισοδιακή η πρώτη τους συνάντηση. Θα ξαναβρεθούν, όμως, μοιραία αυτήν τη φορά σε μια live performance της Μις Έρι, της αγαπημένης τους influencer. Μια αποκάλυψή της στους δυο, μια εξομολόγηση, θα αποτελέσει την αφορμή για ένα οργανωμένο σχέδιο-αποστολή των παιδιών, μια προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Από εκεί και πέρα η ιστορία παίρνει τον δρόμο της καθώς ξεκινά μια μεγάλη περιπέτεια των δυο ηρώων με ένταση, φόβο, αγωνία, πείσμα, αποφασιστικότητα και αγάπη.
Ένα βιβλίο να το πιεις στο ποτήρι! Τη λέμε αυτήν την έκφραση; Όπως και να έχει, το διάβασα με μεγάλη χαρά!
