Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στη Σχολή Kοινωνικών Λειτουργών της ΧΕΝ και στη Σχολή Δηµοσιογραφίας «Η Δαµασκός».
Παρουσιάστηκε στην παιδική λογοτεχνία συμμετέχοντας στα συλλογικά έργα Kόκκινη κλωστή δεµένη (1954), Παραµύθι ν’ αρχινήσει (1955) και O καλός φίλος (1956).
Tο 1964 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για το ιστορικό µυθιστόρηµα O µικρός µπουρλοτιέρης και την επόµενη χρονιά για το παραµύθι της Xορεύοντας στο δάσος. Tο 1969 ο Κύκλος του Eλληνικού Παιδικού Bιβλίου τη βράβευσε για το παραµύθι O σπουργίτης µε το κόκκινο γιλέκο το οποίο αναγράφηκε, επίσης, στον τιμητικό πίνακα του Πανεπιστημίου της Πάδοβα.
Το Εμένα με νοιάζει (1976), που υπήρξε ένα από τα πρώτα ελληνικά μυθιστορήματα με οικολογικό περιεχόμενο, βραβεύτηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και αναγράφηκε στον Τιμητικό Πίνακα του Διεθνούς Βραβείου Άντερσεν (1978).
Από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου βραβεύτηκε επίσης για τα βιβλία της Ο Aλέξης µε το ξύλινο άλογο (1972), Το δαχτυλίδι του αυτοκράτορα, Ο νεομάρτυρας Παύλος (2001), καθώς επίσης και για το διήγημά της Κίνηση λάθος... Κίνηση σωστή... που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Οι μάγοι της κασέτας (1990).
Το 1980 η Ακαδημία Αθηνών τη βράβευσε για το σύνολο του έργου της και την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία.
Ήταν ενεργό μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Ήταν, επίσης, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Σαλπίσματα και του περιοδικού Χελιδόνια, που εξέδιδε το Υπουργείο Παιδείας για τα παιδιά του δημοτικού καθώς και ιδρυτικό μέλος του περιοδικού Διαδρομές για την παιδική και νεανική λογοτεχνία. Το 1981 συνέγραψε μετά από διαγωνισμό το αναγνωστικό της Δ΄ Δημοτικού (σε συνεργασία με τη Ρένα Καρθαίου και τον Γιώργο Σουρέλη), ενώ κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί στα ανθολόγια του ΟΕΔΒ για το δημοτικό και το γυμνάσιο. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες διατηρούσε εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή στη συχνότητα της Πειραϊκής Εκκλησίας με τίτλο Κουβεντούλες με τη Γαλάτεια προσπαθώντας με λόγο ευχάριστο και αυθόρμητο να εμπνεύσει αισιοδοξία και ελπίδα στους ακροατές της. Ταξίδεψε σχεδόν παντού στον κόσμο – σε χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής, της Αυστραλίας, της Ασίας και στην Αμερική. Αποτέλεσμα των εμπειριών της στην Αφρική υπήρξαν τρία βιβλία και ανάμεσά τους το μυθιστόρημα Αφρική, καλημέρα (1975).
Άντλησε τα θέματά της από την ελληνική ιστορία και παράδοση και τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα των νέων. Τα έργα της ανήκουν στον χώρο του ρεαλισμού και διακρίνονται για τo χριστιανικό τους πνεύμα. Η συγγραφέας Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου γράφει σχετικά: «Η Γαλάτεια είναι βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Έτσι, η βαθιά χριστιανική της πίστη διαφαίνεται σε όλα τα λογοτεχνικά της έργα [...]. Ωστόσο, είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι ούτε για μια στιγμή δεν ολισθαίνουν προς τον διδακτισμό, ούτε σε μια παράγραφο δεν παύουν να είναι πρώτα απ’ όλα λογοτεχνία». Όταν έγινε μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ειπώθηκε πως οι ήρωές της αποτελούν πρότυπα που μπορούν να εμπνεύσουν τον νέο αναγνώστη και αναδεικνύουν τον άνθρωπο σε ον ικανό να διεκδικήσει τη μοίρα του.
Έγραψε πάνω από 60 βιβλία και, όπως λέει η ίδια απευθυνόμενη στον μικρό αναγνώστη, ο τίτλος του βιβλίου της Εμένα με νοιάζει θα έπρεπε να είναι ο γενικός τίτλος όλης της δουλειάς της – ίσως και της ζωής της, που χαρακτηριζόταν από αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπο. Γι’ αυτό και μετείχε εθελοντικά σε κινήσεις προστασίας του περιβάλλοντος και του καταναλωτή, καθώς και σε άλλες εθελοντικές οργανώσεις, ενώ δε σταμάτησε να επισκέπτεται σχολεία και να συμμετέχει ενεργά σε κάθε εκδήλωση για το βιβλίο ή και άλλη που θεωρούσε πως θα έχει θετική επιρροή στους νέους ανθρώπους. Υπήρξε, ακόμα, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Γυναικών παλεύοντας για τα δικαιώματα και την αυτονομία της γυναίκας, αλλά και την αναγνώριση του ρόλου της ως μητέρας και συζύγου. Έλεγε:
Εμένα με νοιάζει να αγωνιστείς για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, εμένα με νοιάζει να ξέρεις πως τέλος δεν έχει η αγάπη, να μη χάνεις την ελπίδα και να μην ξεχνάς πως, ναι, υπάρχουν Λύκοι, Δράκοι, Μάγισσες, μα, αν κοπιάσεις, θα βρεις το αθάνατο νερό.
Υπήρξε πάντα ελεύθερη, δυναμική, αυθόρμητη, γενναιόδωρη. Κυνήγησε τα όνειρά της, ταξίδεψε, πάλεψε για όλα όσα πίστευε και δε θεώρησε ποτέ ότι κάτι είναι αδύνατο σε μια εποχή που πολλά θεωρούνταν αδύνατα για τις γυναίκες και αυτό προσπάθησε να το εμπνεύσει στα παιδιά, στα εγγόνια της και στον κόσμο που διάβαζε τα βιβλία της. Έφυγε από τη ζωή στις 23 Σεπτεμβρίου 2016, σε ηλικία 86 χρονών, στην ησυχία του σπιτιού της, αφήνοντας πίσω μια μεγάλη οικογένεια που ήταν η έμπνευσή της και στην οποία υπήρξε πάντα αφοσιωμένη.