Ο Μιχαήλ Μητσάκης (Μέγαρα, 1863 – Αθήνα, 1916) αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Σπάρτης και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα της Νομικής Σχολής στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία από τα μαθητικά του χρόνια, συντάσσοντας τοπική εφημερίδα σε χειρόγραφη μορφή. Στην Αθήνα άρχισε να δημοσιογραφεί στον Ασμοδαίο και συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες —πολιτικές και σατιρικές— και περιοδικά, υπογράφοντας με ποικίλα ψευδώνυμα τα κείμενά του. Το 1894 εκδηλώθηκαν τα πρώτα του συμπτώματα ψυχικής ασθένειας. Το 1914 ο αδελφός του τον περιμάζεψε κυριολεκτικά από τους δρόμους της Αθήνας και ο Μητσάκης εισήχθη στο Δρομοκαΐτειο, όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Αν και ο Μητσάκης έδωσε δείγματα ποιητικής γραφής και ενδιαφέροντα κριτικά κείμενα, είναι κυρίως γνωστός για τα αφηγήματά του, που κινούνται ανάμεσα στα όρια του διηγήματος και του χρονογραφήματος. Σε αυτά περιγράφονται με διεισδυτικότητα στιγμιότυπα της αστικής ζωής στην Αθήνα, που άρχιζε τότε να διαμορφώνεται σε σύγχρονη μεγαλούπολη. Αν και ο Μητσάκης θεωρούνταν από τους περισσότερους από τους συγχρόνους του ιδιόρρυθμος, λόγω της απόκλισής του από τις λογοτεχνικές συμβάσεις της εποχής, ακριβώς αυτή η αλλόκοτη γραφή του, η μείξη των ειδών, καθώς και κάποια αυτοαναφορικά στοιχεία στην αφήγηση αποτέλεσαν λόγους για τους οποίους η γραφή του θεωρείται συχνά σήμερα προδρομική, γεγονός που έχει ανανεώσει το ενδιαφέρον για το έργο του.