«Ζωγράφισε ένα πρόσωπο θυμωμένο, ένα χαρούμενο, ένα λυπημένο», έγραφε σε ένα παιδικό βιβλίο ζωγραφικής. Είχε ζωγραφισμένο μόνο το περίγραμμα του προσώπου κι άφηνε κενό για να συμπληρώσεις τα υπόλοιπα εσύ με τις μπογιές σου. Μια μέρα, όσες μαργαρίτες της ταπετσαρίας του σπιτιού μας ήταν σε ύψος που μπορούσε να φτάσει ένα πεντάχρονο κορίτσι, εμφανίστηκαν να είναι θυμωμένες, χαρούμενες, λυπημένες. Χρόνια μετά, σπούδασα Καλές Τέχνες στη Μαδρίτη κι έπειτα έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στην εικονογράφηση στη Βαλένθια. Έτσι, θέλω να πιστεύω πως εκείνο που συνέβη στις μαργαρίτες ήταν ένας οιωνός κι όχι μια αταξία, ένα καλό σημάδι κι όχι σημάδια στον τοίχο! Ο δρόμος μου δεν ήταν μια ευθεία γραμμή, είχε στροφές και παρακάμψεις, δουλειές διάφορες όχι και τόσο σχετικές, ώσπου επέστρεψα στη ζωγραφική και στα βιβλία.