Νέα - Ανακοινώσεις05 Αυγ 2009
ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΩΣ ΑΠΕΒΙΩΣΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΗΣ ΤΖΙΟΚΟΝΤΑΣ ΝΙΚΟΣ Α. ΚΟΚΑΝΤΖΗΣ
Απεβίωσε το Σάββατο 25 Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη ο συγγραφέας της Τζιοκόντας Νίκος Α. Κοκάντζης. Ο Νίκος Α. Κοκάντζης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική στο Λονδίνο, όπου έζησε αρκετά χρόνια.
Το έργο του Νίκου Κοκάντζη Τζιοκόντα πρωτοεκδόθηκε το 1975 (Κέδρος, 1η έκδ. 1975, 2η 1976, 3η 1981, 4η 1986, 5η 1996, 6η 1998). Παρουσιάστηκε σε σειρά 13 επεισοδίων από το Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΑ με την Πέμυ Ζούνη και το Γιάννη Φέρτη.
Η Τζιοκόντα, η αληθινή ιστορία ενός πρώτου έρωτα δύο δεκαπεντάχρονων παιδιών στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής, έχει ήδη μεταφραστεί στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα γερμανικά, στα καταλάνικα, στα εβραϊκά, στα ολλανδικά και στα τουρκικά (η έκδοση αναμένεται το φθινόπωρο). Τον Ιανουάριο του 2005 κυκλοφόρησε σε νέα έκδοση από τις Εκδόσεις Πατάκη, ταυτόχρονα με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων με τίτλο Εννέα ιστορίες και ένα λιμπρέτο και της ποιητικής συλλογής Κουαρτέτο (Μάρτιος 2005).
Διηγήματα του Νίκου Κοκάντζη έχουν δημοσιευτεί στο Βήμα, στο Αντί και στην Παραφυάδα.
Όλοι εμείς στις Εκδόσεις Πατάκη θα θέλαμε να εκφράσουμε την οδύνη μας για το χαμό του σημαντικού και αγαπημένου συγγραφέα.
Το έργο του Νίκου Κοκάντζη Τζιοκόντα πρωτοεκδόθηκε το 1975 (Κέδρος, 1η έκδ. 1975, 2η 1976, 3η 1981, 4η 1986, 5η 1996, 6η 1998). Παρουσιάστηκε σε σειρά 13 επεισοδίων από το Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΑ με την Πέμυ Ζούνη και το Γιάννη Φέρτη.
Η Τζιοκόντα, η αληθινή ιστορία ενός πρώτου έρωτα δύο δεκαπεντάχρονων παιδιών στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής, έχει ήδη μεταφραστεί στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα γερμανικά, στα καταλάνικα, στα εβραϊκά, στα ολλανδικά και στα τουρκικά (η έκδοση αναμένεται το φθινόπωρο). Τον Ιανουάριο του 2005 κυκλοφόρησε σε νέα έκδοση από τις Εκδόσεις Πατάκη, ταυτόχρονα με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων με τίτλο Εννέα ιστορίες και ένα λιμπρέτο και της ποιητικής συλλογής Κουαρτέτο (Μάρτιος 2005).
Διηγήματα του Νίκου Κοκάντζη έχουν δημοσιευτεί στο Βήμα, στο Αντί και στην Παραφυάδα.
Όλοι εμείς στις Εκδόσεις Πατάκη θα θέλαμε να εκφράσουμε την οδύνη μας για το χαμό του σημαντικού και αγαπημένου συγγραφέα.
«Σ’ αυτό το σύντομο βιβλίο των 102 σελίδων συμπυκνώνεται ένα κεφάλαιο της Ιστορίας –η περιπέτεια των Εβραίων της Θεσσαλονίκης– αλλά χωρίς τις συνηθισμένες φρικιαστικές εικόνες του πολέμου. Ο πόλεμος αποδομείται, γίνεται σύμβολο. Και ο Νίκος Κοκάντζης ζωγραφίζει το πορτρέτο της γενιάς του με τη σοφία εκείνων που έζησαν τόσο πολλά, ώστε να αντιλαμβάνονται την ασημαντότητα των μικρών γεγονότων. Και να μπορούν να τα περιγράφουν διατηρώντας την ψυχολογική απόσταση, καθώς και μια, έστω απατηλή, προοπτική».
Περιοδ. Chronika, Βερολίνο, Μάιος 1997
«Διάβασα την Τζιοκόντα του Θεσσαλονικού γιατρού Νίκου Κοκάντζη στην πρώτη της έκδοση, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ήταν ένα βιβλιαράκι λιανό, εκατό σελίδες όλο κι όλο· όμως στις σελίδες του πύκνωνε με τρόπο εξαίσια λιτό, ειλικρινή και γνήσιο η ευδαιμονία του πρώτου έρωτα και το αποσβολωτικό πλήγμα του βίαιου χωρισμού. Ήμουν περήφανη που το είχα ανακαλύψει μόνη, χωρίς να με παροτρύνουν κριτικές ή βροντώδεις βιβλιοπαρουσιάσεις – ήταν η εποχή που τα βιβλία έβρισκαν μόνα το δρόμο τους προς την καρδιά μας. Αργότερα, το βιβλίο σημείωσε απανωτές εκδόσεις, έγινε κλασικό... Υπάρχουν βιβλία που αντιστέκονται στην αδράνεια του ραφιού – η Τζιοκόντα, παρ’ όλη την απλότητά της, ή μάλλον εξαιτίας της, υπόρρητα υπέβαλλε την καβαφική επιταγή: “επέστρεφε”».
Κατερίνα Σχινά, εφ. Ελευθεροτυπία
«Η Τζιοκόντα είναι μια αληθινή ιστορία: η ιστορία πάθους που έζησε στη Θεσσαλονίκη την εποχή της γερμανικής Κατοχής ο έφηβος τότε Νίκος Κοκάντζης με μια νεαρή Εβραιοπούλα. Η αφήγησή του περνάει από την παρθενική ανακάλυψη του θάμπους της σάρκας (ένα Άσμα Ασμάτων της αφύπνισης της επιθυμίας, της τελετουργίας των χαδιών) στη συνειδητοποίηση ότι οι συναντήσεις τους είναι πράξεις αντίστασης, κι από κει στην “αναχώρηση” της Τζιοκόντας και των δικών της για τους θαλάμους αερίων. Ο Κοκάντζης δεν είχε το κουράγιο να γράψει αυτό το βιβλίο παρά τριάντα χρόνια μετά. Ακόμα πάλλεται».
Jean-Luc Douin, εφ. Le Monde, 1999
«Ένα τραγούδι αγάπης, μια μαρτυρία και κυρίως μια υπογράμμιση με κόκκινο μελάνι... Είναι αυτή η εναλλαγή της ευτυχίας του έρωτα με το σκοτεινό προαίσθημα για το επερχόμενο τέλος του που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της ιστορίας αυτής... που στο βάθος είναι απλή... Οι προτάσεις, σύντομες και μετρημένες, διακρίνονται από μια ποιητικότητα που η μετάφραση διατήρησε ακέραιη».
Florence Noiville, εφ. Le Monde, Μάιος 1998
.JPG)
