«Στην Κιβωτό στις οκτώ» του Ούλριχ Ουμπ
Γράφει η Άρτεμις Μάνου
Κυριακή απόγευμα.
Ομολογουμένως η πιο δύσκολη ώρα της εβδομάδας από τότε που ήσουν παιδί. Η ξενοιασιά εξαντλείται σταγόνα σταγόνα καθώς η Δευτέρα πλησιάζει και το ύπουλο κενό έρχεται να πάρει τη θέση του στο στομάχι σου.
Είναι η ώρα που ο κόσμος φαίνεται κάπως βαρύς και –ας το παραδεχτούμε– λίγο μάταιος. Η ανεξήγητη δυσθυμία του κυριακάτικου απογεύματος γεννά ερωτήματα που ξεκινούν απλά (Γιατί να πρέπει να δουλέψω αύριο; Γιατί έπρεπε να δω χθες πέντε επεισόδια στο Netflix; Πότε θα ξεκουραστώ;) για να γίνουν φιλοσοφικά, υπαρξιακά ή ό,τι άλλο ανάλογα με τα κέφια (ή καλύτερα τις ακεφιές): Τι είναι ο χρόνος; Πότε τελειώνει; Ποιο είναι το νόημα; Ποιος είμαι εγώ; Τι ζητάω; Από πού έρχομαι; Πού πηγαίνω; Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;
«Δε θέλω να πάω σχολείο αύριο!», η φωνή από το μέσα δωμάτιο. Θυμάσαι που το έλεγες στη μάνα σου και τώρα κάποιος το λέει σ’ εσένα (ναι, τώρα που «ήρθες στη θέση της», καταλαβαίνεις).
Χρειάζεστε παρηγοριά. Κι εσύ και ο κάποιος. Το ραντεβού είναι για δύο. Πού; Στην Κιβωτό. Τι ώρα; Στις οκτώ.
Έτοιμοι για επιβίβαση.
Ααααχ. Και τώρα μέσα στην Kιβωτό μπορείτε να αφήσετε να ξεχυθούν ελεύθερα όλα τα φιλοσοφικά, υπαρξιακά, θεολογικά σας ερωτήματα και να αναζητήσετε τις απαντήσεις παρέα με τρεις πιγκουίνους και μία περιστέρα-γραμματέα του Θεού που κάτι συνεχώς ξεχνάει – και δε θα το μάθετε παρά στο τέλος του βιβλίου.
«Η πεταλούδα θα πάει στον Παράδεισο;»
«Ο Θεός ξεχνάει;»
«Ή μήπως ο Θεός έχει μνήμη ελέφαντα;»
«Ο Θεός είναι αόρατος;»
«Κι αν είναι αόρατος, πώς ξέρουμε πως υπάρχει;»
Είπαμε ότι το ραντεβού είναι για δύο, μα αυτοί οι πιγκουίνοι είναι τρεις. Δεν μπορούν οι δύο να αφήσουν τον τρίτο εκτός Κιβωτού – ακόμα κι αν καταπάτησε την εντολή του θεού «ου φονεύσεις» πατώντας μια πεταλούδα. Τι κι αν η περιστέρα τόνισε πώς η πρόσκληση είναι μόνο για δύο, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, αυτοί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον φίλο τους. Τον χώνουν στη βαλίτσα λιπόθυμο, λαθρεπιβάτη εν αγνοία του, και μπαίνουν στην Κιβωτό. Γιατί οι πιγκουίνοι μπήκαν στην Κιβωτό αφού ξέρουν να κολυμπάνε; Θα ανακαλύψει η περιστέρα τον τρίτο πιγκουίνο; Τι είναι αυτό που ξεχνάει η περιστέρα; Και, τέλος πάντων, πότε θα ανοίξει ο μπουφές της Κιβωτού να φάνε μια τυρόπιτα;
Το δύο γίνεται τρεις, οι στερεοτυπίες κλονίζονται, η πίστη, η ελευθερία, η συμπερίληψη, η διαφορετικότητα, η ενοχή προσεγγίζονται διακριτικά και μερικά ξεκαρδιστικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτή την Κιβωτό που αναπλάθει τη βιβλική διήγηση με τρομερό χιούμορ, με ευφυέστατη πλοκή, με ευγένεια και σεβασμό στον άνθρωπο που αναρωτιέται, αλλά και στον άνθρωπο που πιστεύει.
«Κι αν ίσως ο Θεός δεν υπάρχει, γιατί μιλάμε γι’ αυτόν;»
«Για να μη νιώθουμε μόνοι» λέει ο Ούρλιχ Ουμπ, διά στόματος πιγκουίνου, τοποθετώντας το βιβλίο πάνω πάνω στη λίστα αυτών που προσφέρουν μαζί με την απόλυτη αναγνωστική απόλαυση ένα σπάνιο χάδι παρηγοριάς.
Το απόγευμα κύλησε, οι αγωνίες κατευνάστηκαν, το χειλάκι γέλασε και είστε έτοιμοι για τη Δευτέρα.
Να, κάτι τέτοια βιβλία σε κάνουν να αγαπάς την παιδική λογοτεχνία.
Και τα κυριακάτικα απογεύματα.
#UlrichHub #50years #anniversary #history #kidsbooks #παιδικό_βιβλίο #διαβάζω #ekdoseispataki #eimastetavivlia
Η Άρτεμις Μάνου είναι φιλόλογος και θεατροπαιδαγωγός.
